Onlangs kreeg ik een verhaal te lezen van iemand die zeg maar een ‘harde Dom’ is. Hij vroeg mij om een reactie op zijn verhaal die ik graag met jullie deel. Dankjewel voor het delen van jouw verhaal. Het grappige is dat ik totaal het tegenovergestelde ben. Dus ik ´schrok´ een beetje van jouw ervaringen. Waarom? Het blijft voor mij een raadsel waarom beiden (Dom en sub) het fijn vinden om elkaar 'intens' pijn te doen. Het was voor mij een aanleiding om één jaar geleden een website op te zetten voor mensen die aan een BDSM doen, maar hier niet voor kiezen.
Ik sta dus aan de ‘andere kant’, maar voel mij zeker een sub. Er zijn in jouw verhaal aspecten die mij als sub aantrekken, maar ik hanteer zeker mijn grenzen. Misschien ben ik wel een watje. Soms als ik op Insta plaatjes en teksten tegenkom van anderen, word ik onzeker. Dat is echter geen reden om mij anders op te stellen. Ik zou niet willen dat mijn Dom helemaal los gaat op mijn lijf, maar dat ben ik. Dat gevoel (dat ik daar behoefte aan zou hebben) herken ik ook niet. En is niet wie ik ben. Die hardheid schrikt mij af en roept als ik eerlijk mag zijn weerstand bij mij op. Waarom moet iemand zoveel pijn ondergaan om zich happy te voelen. Of waarom moet iemand (Dom) de ander zijn/haar sub zoveel pijn laten ervaren om zich prettig te voelen? Uiteraard respecteer ik daarin een ander, maar zelf kan en wil ik dat niet ervaren. Deels komt dat doordat ik in mijn verleden veel heb meegemaakt en er een soort van ‘slot’ op mij hersenen zit en ik mijn lichaam (af en toe) isoleer zodat ik moeilijk bereikbaar ben. Het is fijn om te lezen dat je iemand hebt gevonden die daar wel in mee wilt gaan.
Wat ik afvraag is of je ook een ‘tedere’ kant hebt of dat dit echt de enige manier is om een ander lief te hebben. Ik vind het zeker mooi als iemand open is in wat hij/zij doet met een ander. Als beiden daar volledig achterstaan, is daar niets mis mee. Maar hoe bewaak je de grens als je bijna carte blanche krijgt van de ander. Bij het lezen van jouw verhaal, rijst bij mij de vraag: heeft zij, jouw sub, nog wel wat in te brengen? En durft ze te zeggen als je te ver gaat? En hoe komt het dat ze er voor kiest dat je zo op haar los mag gaan? Dit laatste is overigens geen verwijt, maar puur interesse omdat het voor mij ondenkbaar is dat iemand zo ver gaat. Een brug te ver…
Het is mooi om te weten dat iedereen zijn eigen pad volgt in deze wereld. Communiceren jullie veel met elkaar? Bespreken jullie wat goed voelt, anders kan of als niet fijn word ervaren? Is er voor jou een middenweg…en is dit echt zoals je het voor ogen hebt? Is dit ook echt wat zij, wilt?
Los van het jouw pleasen? Ook zij moet er iets voor haar zelf uithalen. Ga vooral verder met schrijven en het delen van je verhalen. Door openheid te geven, word het meer bespreekbaar. Wel denk ik persoonlijk dat in jullie verhaal zich minder mensen zullen herkennen. Wellicht heb ik het mis. Aan de andere kant, wie ben ik om daar iets van te vinden…