Ik ben een Sub en ja (dus) onderdanig. Dat ik onderdanig ben, weet ik al heel mijn leven. Waar ik in het verleden nog wel eens over mij heen liet lopen, ben ik mij vandaag de dag steeds meer bewuster van mijn rol. En dat is prima. Want met onderdanig zijn, is niets mis mee zolang je maar trots bent op wie je bent.
Sub-zijn is niet alleen spannend. Het is soms een rollercoaster van spanning, verlangen en het soms ook even niet weten. Gelukkig word ik daarbij goed op weggeholpen door mijn Meester en ben ik steeds meer een trotse Sub. Van deze houding heb ik ook dagelijks profijt. Want trots zijn op jezelf, is iets wat je eigenlijk elke dag moet zijn. Voor mij is dat lang niet altijd het geval (geweest). Als je er zelf geen last van hebt (zelfvertrouwen) is dat moeilijk te begrijpen. Ik merk dat ik steeds meer mijn rug recht en blijf bij mijn eigen standpunt en mij minder druk maak om wat anderen (van mij) vinden. Tenslotte hoef ik alleen verklaring af te leggen aan mijn Meester. Dat wil niet zeggen dat ik bijvoorbeeld op werkvlak kan doen en laten wat ik wil. Het is meer dat ik niet meer zo onzeker ben als iemand iets aan- of op te merken heeft over iets wat ik doe of vind. Als je zegt dat je ‘trots bent’ op jezelf word je meewarig aangekeken. Vaak wordt het verward met arrogant, maar dat is in mijn ogen klinkklare onzin. Trots zijn op jezelf is belangrijk voor je gevoel van geluk.
Mijn Meester vraagt regelmatig wat en wie ik ben. Dat ik een trotse Sub moet zijn, rechtop moet staan en mijn hoofd recht moet houden. Het klopt dat ik met trots alles onderga en dat ik dat graag doe voor mijn Meester. Trots zijn helpt mij niet alleen in mijn rol als Sub, maar ook om zo in het dagelijks leven rond te stappen. Wat ik ook doe, ik mag er zijn en weet wat ik waard ben. Uiteraard raak ik dat gevoel wel eens kwijt, maar dan is mijn Meester er weer om mij daaraan te herinneren. Trots is een gevoel van wat je kunt hebben. Vaak ben ik trots wat ik als Sub heb bereikt, maar ook steeds meer hoe ik in het leven sta. Ik doe en draag (steeds meer) wat ik leuk vind. Mijn Sub-zijn draagt daar zeker aan bij. Trots heeft een hoog ‘zie mij eens gehalte’. Als je trots bent op jezelf en op wat je gedaan of bereikt hebt, geeft dat een heerlijk gevoel.
Maar waarom dan soms nog zo onzeker? Is dat omdat je jezelf wilt verbeteren door nog beter je best te doen? Of een nog betere versie van jezelf te creëren? Natuurlijk mag dat zolang je maar trots blijft op wat je al hebt gedaan (bereikt). Trots zijn op jezelf is dus geen arrogantie, maar een mooie manier om in het leven te staan. Hoe kijken jullie er tegenaan?